Mijn emmertje liep over – een heftige bevalling en meer

Na een heftige bevalling ging ik weer aan het werk. En toen zat ik toch weer thuis. Mijn emmertje liep over. De koek was op. Wat is er toch gebeurd en waarom voelde ik me toch zo? Ik was extreem moe en ik had een kort lontje, huilbuien en paniekaanvallen. Ik herkende mezelf niet meer terug. Het werd tijd om daar wat aan te doen. Dit was eind maart, aan het begin van de coronacrisis. Mijn emmertje liep over. Lees mee wat er allemaal aan vooraf ging en hoe het nu gaat.

Mijn derde zwangerschap en bevalling

Hier is het eigenlijk allemaal mee begonnen. Deze bevalling verliep compleet anders dan die van de meiden. Sowieso was de zwangerschap ook al heel anders. Vanwege bloedverlies tijdens de zwangerschap (continu, vanaf 19 weken) en een miskraam voorafgaand aan deze zwangerschap, ben ik bijna de gehele zwangerschap bezorgd geweest. Er ging geen moment voorbij zonder spanning of zorgen.

Eindelijk was het dan zover, ik was bijna 39 weken zwanger en mocht weer op controle bij de gynaecoloog. Vanwege een hoge bloeddruk gebruikte ik medicatie en was ik dus onder controle in het ziekenhuis. Ik kwam bij de gynaecoloog om de inleiding te bespreken. Vanwege alle eerdere zorgen tijdens deze zwangerschap, had ik mijn kind er het liefst zo snel mogelijk uit en gezond in mijn armen. Bij een hoge bloeddruk hebben ze vaak ook reden om eerder in te leiden; vanwege het eerdere bloedverlies is daarmee toch gewacht tot 39 weken zwangerschap.

Bij deze controle was mijn bloeddruk perfect en de gynaecoloog kon me die middag gelijk strippen. Vanaf dat moment zijn de weeën eigenlijk op gang gekomen.
In de avond kwam er echt regelmaat in de weeën en vertrokken wij naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis aangekomen werd er naar de ontsluiting gekeken. Ineens voelde ik me niet lekker. Wat er precies gebeurde, kan ik zelf niet goed navertellen. Ik werd licht in mijn hoofd en het voelde alsof ik flauw ging vallen. Vanaf dat moment ben ik een stukje kwijt.

Een eclamptisch epileptisch insult

Dat was het dus. Eclampsie, zwangerschapsvergiftiging. Schijnbaar is tijdens de ontsluiting mijn bloeddruk ineens flink gestegen. Dit hebben ze in het ziekenhuis niet direct opgemerkt. Op het moment dat ik niet lekker werd, kreeg ik een eclamptisch epileptisch insult. Ik weet er zelf niet veel meer van, behalve dat ik me niet lekker voelde en dat ik daarna verward weer wakker werd. Het enige waar ik me zorgen om maakte was: ‘is de kleine oké? Is alles goed’? Volgens de arts was ik bewusteloos geraakt, had ik trekkingen, verkrampte ik helemaal en de hartslag van Cody zakte weg. Rainier zat ernaast en moest toekijken. Hij vertelde dat de verloskamer in het ziekenhuis binnen tien seconden vol stond met artsen en verpleegkundigen. Er is snel gehandeld en goed voor ons gezorgd, dat zeker!

Ik kreeg weeënremmers toegediend en een infuus met magnesiumsulfaat (om te voorkomen dat er nog zo’n insult zou plaatsvinden). Één ding was zeker: die baby moest er zo snel mogelijk uit.
Het doel was nu: binnen zes uur natuurlijk bevallen of (en als de situatie eerder zou veranderen, een spoed) sectio (keizersnede). Gelukkig koos Cody ervoor om snel te arriveren en werd hij ongeveer twee uur later geboren.

Het was nog niet voorbij

Op het moment dat de placenta er ook uit was, stopte het bloeden niet en hebben de verloskundige en gynaecoloog in opleiding met man en macht op mijn buik gedrukt en geduwd om het bloeden te stoppen. Mijn bloeddruk kelderde en die moest weer omhoog.

Daarom werd ik (voor mijn gevoel) volgepompt met medicatie. Medicatie om het bloeden te stoppen, medicatie om de bloeddruk te laten zakken, en om hem weer te laten stijgen, daarna om hem weer te laten zakken en medicatie om nog een insult te voorkomen. Ik voelde me belabberd. Helemaal niet blij. Alsof ik weer opnieuw op de wereld moest landen. Gelukkig was Cody gezond, en ik was er ook nog. Daar hield ik aan vast. Ik voelde me mezelf niet meer. Alsof ik ineens een ander mens was.

De kraamweek

In de dagen die volgden kreeg ik rustig de kans om te wennen aan de situatie. Hoe de bevalling was gegaan en dat het gelukkig allemaal wel goed afgelopen was. Ik moest vanwege de complicaties 72 uur blijven en dat vond ik eigenlijk niet eens zo erg. Even weer rustig landen voordat ik thuis de drukte weer in moest.

Eenmaal thuis heb ik al het kraambezoek geweerd. Behalve mijn moeder en haar vriend en mijn schoonouders is er de eerste twee weken niemand geweest. Ik had er geen behoefte aan en wilde zoveel mogelijk tijd samen doorbrengen. Ik had door de situatie rond de bevalling echt tijd nodig om alles een plekje te geven. Het besef dat alles zoveel anders had kunnen zijn, had zoveel indruk gemaakt.

Bevallingsverlof en onbetaald verlof

Mijn verlof verliep verder alles behalve soepel. In de eerste weken zat ik haast dagelijks in het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk maar bleef stijgen. Daar zit je dan, met een pasgeboren baby die continu honger heeft, aan de bloeddrukmeter bij de internist. En weer janken bij thuiskomst. Ik kan je eerlijk zeggen, hormonen helpen hier ook niet echt bij.

Toen Cody 10 weken oud was, werd hij opgenomen in het ziekenhuis met koorts en een verkoudheidsvirus. Omdat hij nog geen drie maanden oud was en koorts had, moest hij opgenomen worden. Gelukkig was het niet ernstig en mochten we na twee nachtjes weer naar huis.
De dag dat Cody weer naar huis mocht, werd Lexi opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking. Dat was een heftige week, maar gelukkig was vlak voor de Kerst alle kroost weer veilig thuis.

Weer aan het werk

Vier weken later mocht ik weer aan het werk (lees: moest, want ik had ook al 4 weken onbetaald verlof opgenomen), maar dit voelde voor mij niet goed. Ik wilde mijn kleintje niet alleen laten (zei ík dat nou? Die dame die altijd zo graag tijd voor zichzelf wilde?). Ik was er nog niet aan toe om weer te gaan werken. En toch ging ik. Mijn verlof was op en ik moest weer. Meteen vol aan de bak, 28 uur in de week (de ene week vier dagen, de andere week drie). Cody mocht meteen drie dagen in de week naar het kinderdagverblijf. Hij moest er duidelijk wennen, maar welke baby moet dat nou niet? Daar legde ik me bij neer en ik ging door.

Inmiddels was ik ruim een maand terug aan het werk. De reistijd, inclusief files en daarbij het vroege opstaan, in combinatie met de nachtelijke voedingen maakten het niet gemakkelijk. Het kolven ging goed (ik kolfde zelfs ongeveer één extra voeding per twee dagen, dus de vriezer is goed gevuld), met uitzondering van de soms vervelende opmerkingen van een paar collega’s, een onhandige planning of geen geschikte ruimte om te kolven. En daar ging ik weer: huilen in de avond.

Wat was dit toch, waren dit alleen de hormonen of wasser meer aan de hand? Waarom voelde ik me zo?

De druppel die mijn emmertje deed overlopen

Toen kwam daar het coronavirus bij: ik werk natuurlijk in het ziekenhuis en dan komt het toch ineens dichtbij. Met alle nieuwsberichten, maatregelen en dan die te hoge bloeddruk die nog steeds niet onder controle was. De internist die zich duidelijk ook zorgen maakte, omdat die bloeddruk maar niet wilde zakken. Ik maakte me zorgen: Wat als ik nú corona zou krijgen? Zou dat dan goed gaan? Wat als mijn engeltje op mijn schouder er deze keer niet is? Niemand kon en kan het me vertellen. Ik kon al mijn zorgen niet loslaten, mijn hoofd draaide overuren.

Al deze dingen samen zorgden ervoor dat ik thuis alleen nog maar kon huilen. Mijn concentratie was inmiddels naar een dieptepunt gezakt en ik kreeg paniekaanvallen. Dus toen zat ik thuis. Mijn emmertje liep over. De koek was op.

Hoe pakte ik het aan?

Inmiddels zijn we twee maanden verder en ben ik weer (gedeeltelijk) aan het werk. Ik heb de hele maand april thuis gezeten en ben in overleg met de bedrijfsarts na de meivakantie weer gestart met halve dagen werken. Mijn bloeddruk lijkt inmiddels wat stabiliseren en de medicatie die ik nu krijg lijkt dus zijn werk te doen.

De rust die ik thuis kreeg (oké, rust was er niet echt, want de kinderen waren continu thuis) plus de extra tijd die ik met mijn gezinnetje kon doorbrengen lieten mij weer meer tot mezelf komen.

Creativiteit

Zo kwam ik erachter dat ik mijn creativiteit niet goed meer kwijt kon. Mede door gebrek aan tijd en energie waren mijn naaimachine en (nieuwe) lockmachine achter in de kast beland. Die creativiteit en al mijn ideeën wil ik weer kunnen uiten: daarvoor startte ik ook deze blog. De naaimachine en lockmachine zijn inmiddels ook van het stof ontdaan.

Ik vond mezelf ook weer een beetje terug door een leuke cursus te doen bij Chinouk Thijssen: teksten corrigeren. Lezen en taal heb ik altijd leuk gevonden en hopelijk kan ik de kennis en ervaringen die ik in deze cursus heb opgedaan in de toekomst steeds vaker inzetten om teksten en/of boeken te corrigeren. Of misschien ga ik zelf een boek schrijven. Ik heb ideeën genoeg.

Daarnaast deed ik ook mee met een tof project via Stipstijl: Dots of Hope. Dit project kwam voor mij precies op het goede moment: in een moeilijke tijd, tegelijk met vele andere creatieve mensen een mooi project maken. Een mooie creatie voor een hoopvolle toekomst.

Alles komt goed

Mijn emmertje liep over en ik moest een stapje terugdoen. Ik kwam mezelf even flink tegen. Wat voelde ik me rot, maar wat hebben mijn kindjes, mijn man, lieve vrienden en familie me hier doorheen gesleept. Zelfs op afstand tijdens de coronacrisis. Ik ben er zeker nog niet, maar gelukkig kan ik wel zeggen: het gaat beter en het komt goed!

Hebben jullie wel eens moeilijkere periode gehad? En hoe gingen jullie daarmee om?

 1,813 total views,  2 views today